1. Wie ben je, waar kom je vandaan en wat bracht je naar België?

Mijn naam is Konstantin en ik kom uit Rusland. Ik moest mijn land verlaten omdat ik werd vervolgd als lid van de LGBTQ+-gemeenschap. Nadat de overheid de LGBTQ+-beweging had bestempeld als “extremistisch”, werd openlijk leven gevaarlijk — zelfs kleine uitingen van mijn identiteit konden problemen veroorzaken. Ik voelde constante druk en besefte dat blijven een ernstig risico voor mij zou betekenen. Weggaan werd de enige manier om mezelf te beschermen.

Toen mijn vliegtuig in België landde, voelde ik meteen dat ik ergens anders was aangekomen. Zodra ik verbinding maakte met de wifi op de luchthaven, kon ik Facebook en Instagram openen — sociale netwerken die in Rusland geblokkeerd zijn. Dat moment werd een symbool van vrijheid voor mij. Ik stond in de luchthaven en kon eindelijk weer ademhalen, wetend dat niemand mij hier wilde vervolgen. België werd de plaats waar ik veiligheid en waardigheid terugvond. 

2. Wat betekent de Dag van de Mensenrechten voor jou?

De Dag van de Mensenrechten heeft voor mij een heel bijzondere betekenis. Het herinnert ons eraan dat mensenrechten niet mogen afhangen van iemands seksuele oriëntatie, achtergrond of overtuigingen. Voor mij gaat deze dag over vrijheid, waardigheid, respect en hoop — het geloof dat niemand in angst zou moeten leven. Het is ook een herinnering aan het belang van bescherming voor wie kwetsbaar is. 

3. Welke rechten zijn voor jou het belangrijkst in het dagelijks leven?

De rechten die voor mij het meest tellen zijn veiligheid, respect en de mogelijkheid om mezelf te zijn. Wanneer deze basisrechten beschermd worden, kunnen mensen écht leven — studeren, werken, plannen maken en groeien. In Rusland verloor ik dat gevoel van veiligheid. In België voel ik me voor het eerst in jaren weer veilig en gerespecteerd.

4. Heb je momenten van steun of begrip ervaren tijdens je verblijf in het opvangcentrum?

Ja. Toen ik aankwam, luisterden de medewerkers rustig en respectvol naar mijn verhaal — iets wat ik niet gewoon was na mijn ervaringen in Rusland. Psychologen en sociaal werkers helpen me omgaan met stress en begeleiden me in het aanpassingsproces. Hier word ik behandeld als een mens, niet als een bedreiging — en dat betekent heel veel voor mij.

5. Met welke obstakels word je geconfronteerd bij het opbouwen van een nieuw leven hier?

De grootste uitdaging is niet de taal, maar de administratie. Lange wachttijden, interviews en beslissingen zorgen voor een gevoel van onzekerheid. Je leeft voortdurend in het ongewisse en kan geen lange termijnplannen maken. Het is vermoeiend, maar ik begrijp dat het deel is van het proces en ik probeer geduldig te blijven.

6. Hoe heeft de lokale gemeenschap jouw gevoel van veiligheid, vrijheid of verbondenheid beïnvloed?

In België heb ik voor het eerst echte vrijheid ervaren. Hier kan ik mezelf zijn en zonder angst leven. Ik ga naar de LGBTQ+-organisatie ANNO in Antwerpen. De mensen daar zijn vriendelijk, open en accepterend. Die ontmoetingen geven me warmte, steun en een gevoel van verbondenheid.

In het opvangcentrum voel ik me niet altijd volledig veilig, omdat er Russischtalige mensen aanwezig zijn die soms oude angsten bij me oproepen. Daarom zijn organisaties zoals ANNO voor mij plaatsen waar ik volledig open kan zijn en me beschermd voel. 

7. Wat zijn je dromen of hoop op het vlak van gelijke rechten en kansen?

Mijn grootste droom is om hier in België een nieuw leven op te bouwen. Ik wil graag goed Nederlands leren zodat ik vol vertrouwen kan communiceren en werken. Ik droom ervan een nieuw beroep te leren — bijvoorbeeld verpleegkundige worden of in de zorgsector werken, bij organisaties zoals het Rode Kruis of in woonzorgcentra. Het is belangrijk voor mij om iets te kunnen betekenen voor anderen.

Ik waardeer de Belgische mentaliteit enorm. Mensen zijn hier respectvol, rustig en open. Niemand stelt opdringerige vragen of beoordeelt me om mijn keuzes of mijn geaardheid. Hier worden persoonlijke grenzen, privacy en individuele vrijheid gerespecteerd. Ik hoop dat iedereen die te maken heeft met bedreiging of vervolging een plek kan vinden waar hij of zij wordt aanvaard, ondersteund en een nieuwe start kan maken — zoals ik dat hier mocht ervaren. 

8. Wat is tot slot jouw kerstwens voor jezelf en voor de mensen rondom jou?

In deze kerstperiode wens ik vrede en rust — voor mezelf en voor iedereen. Dat elke persoon een plek mag vinden waar hij of zij wordt aanvaard en gerespecteerd. Voor wie moeilijke tijden doormaakt of in angst leeft, wens ik warmte, kracht en hoop. Voor mezelf wens ik dat ik verder kan blijven groeien, omringd door goede mensen, en dat ik een leven kan opbouwen met veiligheid, vrijheid en vertrouwen in de toekomst.